زیارت خاصه امام جواد(ع)

                                   بسم الله الرّحمن الرّحیــــم

اللّهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم و اهلک عدوهم

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَاَهْلِ بَیْتِهِ وَصَلِّ عَلى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ الزَّکِىِّ التَّقِىِّ وَالْبَرِّ الْوَفِىِّ

خدایا درود فرست بر محمد و خاندانش و درود فرست بر محمد بن على آن امام پاکیزه و با تقوى و نیکوکار با وفا

وَالْمُهَذَّبِ النَّقِىِّ هادِى الاْمَّهِ وَوارِثِ الاْئِمَّهِ وَخازِنِ الرَّحْمَهِ

و مبراى بى عیب و راهنماى امت و وارث امامان و خزینه دار رحمت (حق )

وَیَنْبوُعِ الْحِکْمَهِ وَقآئِدِ الْبَرَکَهِ وَعَدیلِ الْقُرْآنِ فِى الطّاعَهِ وَواحِدِ

و سرچشمه حکمت و پیشواى خیر و برکت و همطراز قرآن در وجوب اطاعت و یکى از

الاْوْصِیآءِ فِى الاْخْلاصِ وَالْعِبادَهِ وَحُجَّتِکَ الْعُلْیا وَمَثَلِکَ الاْعْلى

اوصیاء در جهت اخلاص و عبادت و حجت والاى تو و نمونه برتر

وَکَلِمَتِکَ الْحُسْنى الدّاعى اِلَیْکَ وَالدّآلِّ عَلَیْکَ الَّذى نَصَبْتَهُ عَلَماً

و نشانه نیکوى تو که (مردم را) به تو دعوت کرد و بر تو راهنمائى فرمود آنکس که او را منصوب کردى (چون ) پرچمى

لِعِبادِکَ وَمُتَرْجِماً لِکِتابِکَ وَصادِعاً بِاَمْرِکَ وَناصِراً لِدینِکَ وَحُجَّهً

براى (هدایت ) بندگانت و مترجمى براى کتاب (قرآن ) و با صداى بلند فرمان تو را برساند و دینت را یارى کرد و حجتى

عَلى خَلْقِکَ وَنوُراً تَخْرُقُ بِهِ الظُّلَمَ وَقُدْوَهً تُدْرَکُ بِهَا الْهِدایَهُ

است بر خلق و نورى است که تاریکیها بدو شکافته شود و پیشوائى است که هدایت بوسیله او بدست آید

وَشَفیعاً تُنالُ بِهِ الْجَنَّهُ اَللّهُمَّ وَکَما اَخَذَ فى خُشوُعِهِ لَکَ حَظَّهُ

و شفیعى است که به شفاعتش به بهشت توان رسید خدایا چنانچه او از فروتنى در برابرت بهره خود را گرفت

وَاسْتَوْفى مِنْ خَشْیَتِکَ نَصیبَهُ فَصَلِّ عَلَیْهِ اَضْعافَ ما صَلَّیْتَ عَلى

و ازمقام خشیت وترسى که از تو داشت نصیبش را دریافت داشت پس درود فرست بر او چندین برابر آنچه درود فرستى بر

وَلِی ارْتَضَیْتَ طاعَتَهُ وَقَبِلْتَ خِدْمَتَهُ وَبَلِّغْهُ مِنّا تَحِیَّهً وَسَلاماً

یکى از دوستانت که اطاعتش را پسندیدى و خدمتش را پذیرفتى و برسان به او از جانب ما تحیت و سلامى

وَآتِنا فى مُوالاتِهِ مِنْ لَدُنْکَ فَضْلاً وَاِحْساناً وَمَغْفِرَهً وَرِضْواناً اِنَّکَ ذوُ الْمَنِّ الْقَدیمِ وَالصَّفْحِ الْجَمیلِ.

و بده به ما بواسطه دوستى او فضل و احسان و آمرزش و خوشنودى خود را که براستى تو داراى بخششى دیرینه و چشم پوشى نیکوئى هستى.